Geboren in Nantes, Frankrijk, in 1959, volgt Gilles Bruni  in het midden van de jaren `70 agrarische studies, experimenteert daarna met schilderen, vooraleer hij in 1986 opnieuw studies aanvat aan de universiteit van Rennes. Hij promoveert in de studies van de beeldende kunst in 1997. Parallel hiermee verlaat hij zijn persoonlijke praktijk en kiest ervoor om, samen met Marc Babarit, experimenten uit te voeren in de open ruimte onder de naam "Landscape Installation".Deze samenwerking B / B (Bruni / Babarit - Babarit / Bruni) begint in 1987 en eindigt in 2005.
Gilles Bruni voerde, met of zonder Marc Babarit, zijn activiteiten uit in Frankrijk en in het buitenland (Duitsland, de VS, Canada, Denemarken, Italië, Oostenrijk, Venezuela).

Deze Franse kunstenaar maakt al twintig jaar landschapsinstallaties. In zijn werk komen verschillende interessevelden samen: zijn interesse in het landschap en de ecologie, de bewoners en de geschiedenis van de plek. Het liefst realiseert hij zijn installaties in samenwerking met verschillende partners.

Rustplekken en schuilhoeken bij de Kollebloem

Tijdens een wandeling met Luea Ritter en Chris de Smedt stelde ik vast dat de landbouw geen plaats liet om het platteland en het landschap rond Herzele te doorkruisen en op te nemen. De wandelwegen zijn vaak zelfs verdwenen.

Eddy Raepsaet van RLVA, die ik ontmoette tijdens een van mijn bezoeken, heeft me dit bevestigd door te wijzen op een zekere armoede van de fauna in dit gebied (er rest weinig bos en struiken die als schuilplaats en habitat dienen ...). Hijzelf werkt ondermeer aan het herstel van een schuilplaatsen voor vogels door landbouwers te stimuleren om nestkasten te installeren, zoals voor de steenuil, die zeldzaam geworden is.
 

Mijn werkhypothese is eenvoudig: kunnen we niet overwegen om schuilplaatsen te installeren (bij voorkeur door hergebruik van natuurlijk materiaal), om mensen die dit gebied doorkruisen rustplaatsen te bieden om van daaruit ook de omgeving te overschouwen. Kunnen dergelijke schuilplaatsen zelfs niet dienen als rustplaats voor de lokale fauna en hun circulatie te bevorderen naar de omringende vegetatie...

We construeren dus enkele van deze schuilplaatsen en tonen op die manier aan dat we de bewoners een plaats kunnen geven, een manier om het platteland opnieuw te veroveren en te laten herleven ... terwijl we, in een wereld die we zowieso delen, ook de ruimte laten voor de dieren.
 
Ik weet dat een dergelijk idee niet realistisch is met betrekking tot de agrarische druk, maar het kan symbolisch krachtig een boodschap meegeven aan mensen die in dit landschap wandelen.
 

Principes
 

1. Blijven nadenken over toekomstige vormen van vegetatie voor de constructies (vertraagde beplanting), het afwerken ervan en zorgen voor voedsel en onderdak voor de dieren in passage.

2. De rustplekken beschouwen als `works in progres` in de plaats van als afgewerkt. Ze zijn immers niet volledig afgewerkt in vorm en aantal.

3. De locaties zijn zorgvuldig gekozen. In aantal zijn ze in principe te uitbreidbaar.

4. De gebruikte materialen zijn voornamelijk afkomstig van de plaats waar zij zich bevinden en zijn meestal hergebruikt.

5. De constructies zijn handgemaakt en samengesteld uit diverse materialen. Deze mogen altijd aangevuld worden.

6. Het principe van de constructies is tijdelijk een rustplaats te bieden. Ze hebben niet het doel "leefbaar" of duurzaam te zijn. Ze hebben een tijdelijk karakter en kunnen onderhouden of hernieuwd worden.

7. De schuilplekken zijn altijd uitgerust met zitbanken om wandelaars en omwonenden een rustplaats te bieden.
 

Gilles Bruni, Clisson,  juni 2011